En toen was het ook bij ons in Nederland zover: Corona slaat om zich heen, de scholen gaan dicht. Het advies: blijf zoveel mogelijk binnen.

De eerste gedachten die door mij heen gingen: De wereld krijgt een reset. We krijgen tijd om te vertragen, tijd voor elkaar, tijd om te laten komen wat komt. Maar naarmate de dagen verstrijken zie ik mezelf en de mensen om mij heen steeds meer worstelen.

Ik maak me zorgen over de toekomst van mijn werk dat ik zo graag doe. En thuis zijn er nu nog meer taken om te doen. Met mijn vriend ga ik op zoek naar een nieuw ritme met werk en de zorg voor onze lieve meisjes. Ik probeer tijdens het spelen met mijn dochters zoveel mogelijk te genieten. Maar ik heb ook dat hoofd dat zo druk is.

Qua gevoel word ik voortdurend geslingerd tussen angst en vertrouwen. De angst voel ik in mijn keel, het vertrouwen in mijn buik. Het is er allebei.

Ik merk dat het nog meer dan anders belangrijk is om voor mezelf te zorgen. Ik besluit het aantal prikkels dat ik binnenkrijg te verminderen. Het nieuws volg ik minder op de voet.  Tussen 20 uur en 8 uur kijk ik niet meer op mijn telefoon. Ik maak ’s avonds tijd om te schrijven en tekenen. Als dat lukt merk ik dat het me goed doet.

Het is voor mij leren omgaan met het niet weten, het geen controle hebben. Vertrouwen is de enige weg, soms ben ik op die weg en soms ook niet. En dat is OK.

Ik sluit af met een mooi gesprek met mijn dochter:

Mam van mij mag het virus nog heel lang blijven

Waarom dan?

Nou dan kan mijn haar heel lang groeien want ik kan nu niet naar de kapper.