Twee jaar geleden volgde ik een traject bij een coach. Ik was toen net een jaar gestart met mijn bedrijf naast mijn baan bij een bank. Het was november en ik vertelde haar over mijn plannen voor het nieuwe jaar. Ik begon enthousiast met mijn verhaal. Alleen hoe praktischer en concreter ik werd, hoe hoger de eisen werden die ik stelde aan mezelf. En daardoor zag ik ook heel veel beren op de weg.

Leg de lat laag: zei mijn coach. Huh, laag? Dat kan toch niet, dacht ik.

Ik vroeg me af of ik wel bij de juiste coach zat. En de spieren van mijn voorhoofd spanden zich aan zodat een verzameling fronsrimpels te zien was.

Als ik de lat leg gaat dat meestal zo:

Maar toch, het zinnetje van mijn coach zette me aan het denken. De dagen erna liet ik Leg de lat laag nog wat rond zoemen door mijn hoofd. Langzaamaan onderzocht ik een klein beetje hoe dat voor mij was ‘de lat laag leggen’.

Wat bleek? Het was heerlijk daar waar ik de lat laag legde. Mijn plan bleef. Alleen bij mijn ambities en verdere uitwerking bleef ik steeds kijken: Hoe kan ik de lat zo leggen dat mijn energie blijft stromen?

Dat ziet er dus zo uit:

Het zinnetje herhaal ik nog vaak. Het blijft steeds een zoektocht. Ik leg de lat soms uit automatisme erg hoog. Maar steeds vaker pak ik ‘m op en leg ik hem op een andere plek.  Precies daar waar ik de energie weer voel stromen.

Tekenen helpt mij bij die zoektocht. Al die gedachtes, gevoelens en ideeën kunnen er zijn zodra ik ze op papier zet. En dat geeft rust.